میلاد فرخنده

امام هادی علیه‌السلام سحرگاه روز پانزدهم ذیحجه قدم به عرصه ی گیتی نهاد تا وجود تابناکش روشنایی‌بخش تاریکی‌های جهل و بی‌ایمانی شود. نوزادی در آینده‌ای نه چندان دور مایه ی سربلندی و افتخار اسلام شد. امام دهم ادامه دهنده ی رسالت خطیر امامان ماقبل خویش بود.

محل ولادت

دهمین ثمره ی باغ ولایت و دوازدهمین نهال عصمت و طهارت و نخستین فرزند پیشوای نهم در یکی از محلات مدینه، شهر نورانی پیامبر بزرگوار اسلام، در محلی به نام صریا دیده به جهان گشود.

نام و القاب حضرت

در چنین روزی هنگامی که خورشید اشعه ی تابناک خود را بر روی زمین می‌گسترد، ماه نورافشان امامت و مولود مسعود خاندان ولایت، امام هادی علیه‌السلام دیده به جهان گشود. پدر بزرگوارش او را به زیباترین نامی که در خاندان رسالت سابقه داشت نامید و نام علی بر وی نهاد. بعضی از القاب مبارک حضرت (ع)، هادی، ناصح، عالم، فقیه، امین، عسکری، دلیل، فتّاح، نقی و مرتضی است؛ چنان که امروز بیشتر شیعیان و دوستداران اهل بیت علیهم‌السلام حضرت را با لقب مشهور هادی می‌شناسند.

مادر حضرت هادی (ع)

حضرت هادی (ع) فرزند اوّل حضرت جواد (ع) است. مادر عزیز و مهربانش، سَمانه نام داشت و از شاهزادگان رومی بود که به اسارت لشکر مسلمانان درآمد و به عنوان ام ولد آزاد شد و افتخار همسری امام نهم را پیدا کرد. وی در نهایت فداکاری و دلسوزی و از بانوان صالح و درستکار و پاکدامن روزگار بود و از پشتیبانان سرسخت امامت و خلافت الهی و نسبت به مقام ولایت آشنا و آگاه بود.

دانش امام هادی علیه‌السلام

حضرت هادی (ع) فرزند دریای دانش و معرفت و میوه ی درخت امامت و ولایت، و همچون پدران خویش از فضل و دانش سرشار بهره‌مند بود. آن حضرت هفت سال و اندی تحت تربیت الهی و معنویِ پدر زندگی کرد و بعد از وفات پدر از درخشان‌ترین و برجسته‌ترین چهره‌های علمی اسلام بود و مشکلات فقهی و علمی جهان اسلام را با دانش و بینش خود حل و فصل می‌فرمود.

سیمای حضرت هادی (ع)

حضرت امام هادی علیه‌السلام علاوه بر روشنایی ضمیر، چهره‌ای درخشان و دوست داشتنی داشت. آنان که امام را دیده‌اند، نقل کرده‌اند که آن گرامی قامتی متوسط، چهره‌ای سپیدِ آمیخته به سرخی، چشم‌هایی درشت، ابروهایی گشاده و سیمایی شاداب و دلگشا داشت؛ به طوری که هر که غمگین بود و به ایشان نظاره می‌کرد، اندوهش را از یاد می‌برد.

تسلّط بر زبان‌های گوناگون

از آنجا که دانش خاندان رسالت از منبع وحی و الهام سرچشمه می‌گیرد، توانایی‌هایی در وجود امامان و اولیای الهی نهفته است که در انسان‌های معمولی نیست؛ زیرا آنان در مکتب وحی الهی پرورش پیدا می‌کنند و برای هدایت جامعه ی انسانی آماده می‌شوند. امام هادی (ع)، دهمین امام شیعیان، از همان دوران کودکی از دانش الهی برخوردار بود. گاهی در محیط‌های عربی با یک ترک با زبان ترکی گفت‌وگو می‌کرد و دیگر هنگام با علی ابن مهزیار اهوازی چنان به فارسی صحبت می‌فرمود که گویی از فارسی زبانان است.

نشانه‌ای از نفوذ در دل‌ها

با وجود آن همه مخالفت و مبارزه ی پنهان و آشکاری که خلیفه ی معاصر، متوکّل، در برابر نفوذ و محبوبیّت امام هادی علیه‌السلام به کار می‌برد و همیشه در صددِ خاموش ساختن این مشعل فروزان الهی بود، محبوبیت امام روز به روز گسترده‌تر می‌شد؛ تا حدی که اشعه ی تابناک آن تا اندرون حرمسرای خلیفه نیز نفوذ کرده بود. نقل شده است که مادر خلیفه اعتقاد استوار و بی‌ریایی نسبت به امام هادی علیه‌السلام داشت و او را انسان شریف و شایسته‌ای می‌دانست و در عرض حاجت به پروردگار متعال، امام را وسیله و شفیع خود قرار می‌داد.

روابط عمومی موسسه آموزش عالی صالحان